دانش‌آموخته دکتری تخصصی رشته مهندسی زیست پزشکی ایران درباره معیار بیومکانیکی برای بازسازی حفره‌های ایجادشده پس از تخلیه تومور سلول غول‌آسا با تأکید بر تحلیل اجزای محدود و آزمون‌های تجربی توضیحاتی ارائه کرد.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی خراسان رضوی ، در بیست و هفتمین کنفرانس ملی و پنجمین کنفرانس بین‌المللی مهندسی زیست پزشکی ایران در بخش مسابقات پایان‌نامه‌های برتر، پایان‌نامه آزاده قوچانی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد شایسته قدردانی شناخته شد.
در این مسابقات که به‌صورت غیرحضوری در دانشگاه صنعتی امیرکبیر برگزار شد، محققان و فارغ‌التحصیلان کشور در سه مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری با ارائه پایان‌نامه‌های خود باهم به رقابت پرداختند و پس از ارزیابی هیئت داوران، آزاده قوچانی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی مشهد با ارائه پایان‌نامه خود با عنوان «ارائه معیاری بیومکانیکی برای بازسازی حفره‌های ایجادشده پس از تخلیه تومور سلول غول‌آسا (تحلیل اجزای محدود و آزمون‌های تجربی)»، توانست در سطح کشور عنوان قابل تقدیر این مسابقات را کسب کند.
یکی از مقالات حاصل از رساله دکتری قوچانی نیز در ژورنال scientific reports که از مجموعه ژورنال‌های Nature Publishing Group، معتبرترین ناشر ژورنال‌های علمی دنیاست چاپ شده است.
شکستگی مشکل مهم بیماران مبتلا به تومور سلول غول‌آساست
قوچانی در تشریح چکیده پایان‌نامه دکتری خود با عنوان «ارائه معیاری بیومکانیکی برای بازسازی حفره‌های ایجادشده پس از تخلیه تومور سلول غول‌آسا (تحلیل اجزای محدود و آزمون‌های تجربی)» به خبرنگار خبرگزاری آنا گفت: تومور سلول غول‌آسا یکی از تومورهای خوش‌خیم استخوانی است که بیشتر در ناحیه دیستال ران بروز پیدا می‌کند.
وی اضافه کرد: شکستگی یکی از مشکلات مهم در بیماران مبتلا به این تومور است. معیارهای بالینی مورد استفاده برای شناسایی بیماران دچار تومور استخوانی با خطر بالای شکستگی به‌دلیل درنظرنگرفتن پارامترهای بیومکانیکی به‌منظور سنجش استحکام استخوان به‌عنوان عاملی کلیدی برای احتمال شکستگی ناکافی هستند.
این محقق بیان کرد: روش درمان رایج این تومور استخوانی جراحی شامل خارج کردن تومور و سیمان‌گذاری است. در مواردی که تومور بزرگ باشد و جراح احتمال شکستگی را بدهد، فیکساتورهای داخلی برای تقویت ناحیه سیمان‌گذاری استفاده می‌شود.
دانش‌آموخته دکتری تخصصی رشته مهندسی زیست پزشکی ایران بیان کرد: روش دقیقی برای تعیین بیماران با احتمال شکستگی بالا و یا مناسب‌ترین فیکساتور برای تقویت سیمان وجود ندارد. در این پروژه به کمک روش اجزای محدود به بررسی اثر اندازه و مکان تومور روی استحکام استخوان و بررسی علل شکست در ناحیه فصل مشترک سیمان-استخوان پرداخته می‌شود.
قوچانی مطرح کرد: هفت جفت نمونه دیستال ران انسانی در این پروژه مورد استفاده قرار گرفته شده است. روی یک نمونه از هر جفت شبیه‌سازی جراحی تومور انجام و نمونه دیگر سالم نگه داشته شد. تمام ۱۴ نمونه تحت برش نگاری کمّی کامپیوتری قرار گرفتند.
وی ادامه داد: نمونه‌ها تحت بار فشاری تا شکست در آزمایشگاه قرار گرفتند و استحکام آنها محاسبه شد. مدل سه بعدی اجزای محدود نمونه‌ها با درنظرگرفتن خواص ناهمگن و رفتار پس از تسلیم استخوان و نیز شبیه‌سازی اتصال سیمان-استخوان ایجاد و با اعمال شرایط مرزی مشابه آزمون مکانیکی استحکام نمونه‌ها محاسبه شد.
کاهش در استحکام استخوان دچار تومور برای تومورهای مدیال
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد تأکید کرد: به کمک آزمون‌های آماری دقت و صحت مدل‌های اجزای محدود در پیش‌بینی بار شکست آزمایشگاهی سنجیده شد. نتایج تطابق بسیار خوبی بین بار شکست محاسبه شده از روش اجزای محدود و آزمایشگاهی را نشان داد.
قوچانی با بیان اینکه کاهش قابل ملاحظه‌ای در استحکام استخوان با تومورهای کوچک‌تر از ۶۵ سانتی‌متر مکعب مشاهده نشد، متذکر شد: کاهش در استحکام استخوان دچار تومور برای تومورهای واقع در سمت مدیال، نسبت به سمت لترال در مقایسه با استخوان سالم بیشتر پیش‌بینی شد.
وی افزود: نتایج تحلیل مکانیکی در سطح مشترک سیمان-استخوان نشان داد که جدایش سیمان از استخوان در دیواره داخلی سطح مشترک وسیع‌تر بود. آسیب و شکست نیز از ناحیه پروگزیمال پنجره کورتیکالی در سطح مشترک آغاز شد.
دانش‌آموخته دکتری تخصصی رشته مهندسی زیست پزشکی ایران یادآور شد: براساس نتایج این تحقیق، می‌توان نتیجه گرفت که روش اجزای محدود بر مبنای تصاویر برش نگاری کمّی کامپیوتری یک ابزار قابل اطمینان برای پیش‌بینی استحکام استخوان دیستال ران است.
قوچانی تبیین کرد: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که معیارهای بالینی حاضر باید با اضافه کردن پارامترهایی مانند اندازه و مکان تومور روی احتمال شکستگی گسترش پیدا کنند. علاوه بر این، فهم علل شکست بازسازی انجام شده در سطح مشترک سیمان-استخوان می‌تواند در طراحی فیکساتورهای جدید با هدف کاهش خطر شکستگی در بیماران مبتلا به سرطان‌های استخوانی کمک کند.
